Dawn meets Noon 

We hebben er nog een poesje bij, ik kan mijn geluk niet op. Nadat ik Dawn had gehaald kwam er onverwacht nog een mailtje binnen dat er nog een wit met rood poesje was niet zo ver bij ons uit de buurt, en ik heb meteen ja gezegd. Ik heb haar op donderdag 29 september opgehaald en gelukkig heeft een collega me even gereden want het zou slecht weer worden, wat het overigens niet echt was, en dat was toch wel naar geweest voor zo’n klein ding, een half uur in zo’n box in de regen en wind op de fiets. Bovendien woont mijn collega in dat dorp en weet er dus de weg wat ook een stuk makkelijker is. Toen ik thuis de box open op de bank vlak bij Dawn zette stapte Noon gewoon uit en ging toen meteen weer terug erin om het nog eens over te doen maar nu een stuk voorzichtiger. Zoals dat hoort ging Dawn over op een laag gebrom, wat toch wel een beetje pieperig klonk omdat ze nog zo’n jong ding is, en Noon respecteerde dat omdat ze de tweede is, dus behalve een paar kleine tikjes is er eigenlijk geen kwaad woord gevallen en ze kwamen steeds dichter bij elkaar. Nu liggen ze samen op de bank te slapen, nog net niet tegen elkaar aan, want je moet je mensen natuurlijk niet het idee geven dat ze iedereen maar in huis kunnen halen, maar we zijn ook niet echt boos, want een vriendinnetje is toch wel leuk.

Het zijn schoonheden, allebei.

Terug