De dierenarts

Nadat de niesziekte enigszins begon te luwen en de poesjes weer op krachten waren gekomen zijn we met enige weken vertraging nu eindelijk de prik tegen de kattenziekte en de niesziekte gaan halen. Eerst de teddybeer uit de reismand gehaald die daar van mijn zoon in moest, om de enorme ruimte wat op te vullen en om mee te kroelen, want de poesjes zijn gegroeid en passen er haast niet meer bij als die grote beer erin zit. Toen de dames erin, dat was zó gebeurd was want ze weten nog niet wat het betekent dus stribbelen niet erg tegen. Mand achter op de fiets en richting dierenarts.

Toen ik langs de kerk fietste dacht ik dat ik een krolse poes hoorde gillen, maar toen ik het 200 meter verderop nog hoorde begon het tot mij door te dringen dat een van mijn kittens zo’n geweldig lawaai maakte.

Normaal maken ze haast geen geluid, Dawn pieuwt en Noon doet haar bekje open en dan komt er na enige seconden een pieperig miauwtje uit, maar nu bleek Noon dit geweldige geluid voort te brengen, ze houdt kennelijk niet van reizen. Zowel tijdens de reis als bij de dierenarts bleef Dawn achterin de mand zitten maar Noon probeerde het deurtje eruit te duwen en stak haar pootje erdoorheen om houvast te vinden om haar daarbij te helpen. Tijdens het onderzoek en de prik gaven ze geen van beide een kik, maar op de terugweg begon het geloei weer, wat ik stoïcijns heb doorstaan, en de bevreemde blikken van passanten heb ik maar genegeerd.

Thuisgekomen sprongen ze snel uit de mand en wilden er voorlopig niet meer in, dus we hebben de beer er maar weer in gedaan.